آهاي يکم يواش تر. اگه اينجوري تند بري شايد به گرد پات هم نرسم. يه کم مکث کن هيچ فکر کردي که ميتونست بدتر از اين باشه؟ يادش بخير پدر بزرگم ميگفت:آدم توي زندگي به يه جاهايي ميرسه که ميگه يعني بدتر از اين ميشه يعني من قدرت و تحمل اين بار غم رو دارم و هر چي جلوتر ميره ميبينه اون غمهاي قبلي خيلي کوچيکتر از غم هايي هست که بعد از اون، روزگار براش تدارک ديده.
نترس اون بالاي سري هوات رو داره. مطمئن باش اون قدر حواسش هست که بيشتر از ظرف تحمل و شکيباييت غم برات نرسه، آخه اون تو رو آفريده قدر و اندازه و تحمل تو رو بيشتر از تو ميدونه
هر چند قرار نيست همه آدما غمهاشون رو جار بزنن، يا تو از وزن باز غمي که روي دلهاشون سنگيني ميکنه با خبر بشي باز ممکن تو هم به نتيجه امروز من رسيده باشي که همه آدما بلااستثنا حتي اونا که تو نظرت از همه عالم و آدم خوشبخت ترن، حداقل يه غم تو زندگيشون دارن که شايد اون قدر بزرگ باشه که تو حتي تحمل شنيدنش رو هم نداشته باشي، که ممکنه حتي از شنيدنش مثل يه تيکه يخ در مجاورت حرارت ذوب بشي يا مثل گلبرگهاي ظريف يه گل تو حس سرماي سوزنده چله زمستون بسوزي و متاثر بشي.
شايد باور نکني اگه بهت بگم غصه هاي زندگي نعمتن. چرا باورش برات سخته وقتي غصه ها نعمت هايي هستند که اگه نباشن شادي، خوشبختي و آرامش بي رنگ و بي معنا مي شه.
هيچ حس کردي، وقتي خوشبختي رنگ عادت بگيره اولين حاصلش نا شکريه؟
دوستي ازت ميپرسه: چه خبر؟ و تو با صدايي که نارضايتي توش موج مي زنه مي گي، امن و امان بعد مي گي خسته شدم آخه اينم شد زندگي و...
تو اون لحظه به اتفاقاتي که مي تونست بيوفته فکر کردي؟ امان از وقتي که يه مشکل تازه از راه ميرسه اون وقت مي فهمي امن و امان چه نعمتي بوده، چند بار به نعمتهايي که داري فکر کردي؟ چقدر از روزت رو به شکر نعمت هاش اختصاص دادي؟
يه کم صبور باش؛ نگو عجب دل خوشي داري با کدوم خوشبختي، اگه وضع منو داشتي خوشبختي از يادت ميرفت. چه غم انگيزه که ظرافت نگاهمون يه جورايي کم رنگ شده، چه عجيبه وقتي حرف خوشبختي و نعمت به ميون مياد همه ناخودآگاه تصور ميکنيم حرف از يه نعمت دور دست و دست نيافتنيه و يه روياي عجيب و غريبه...
چرا فکر ميکنيم خوشبختي خيلي از ما دوره يا دستمون براي رسيدن به نعمت هاي آن چناني خدا خيلي کوتاه؟ حتي اگه تو اين لحظه در گير يه غم عميقي، حتي اگه غصه اونقدر پريشون و مستاصلت کرده که حس ميکني تنها کاري که ميتوني بکني اينه که خدا رو از ته دلت صداکني، پس صداش کن.
اين خودش يه نعمت بزرگ و يه نشونه عزيزه. شايد علتش اينه که خدا دلش واسه تو، واسه صدات تنگ شده، شايد اگه خوب فکر کني به اين حس برسي که اين غم چه نعمت با ارزش و با شکوهي بوده که خدا ازش يه بهونه ساخته واسه اينکه دوباره همراهيشو با خودت پر رنگ تر و نزديک تر حس کني. مبادا دست کمش بگيري، مگه نعمت همراهي و حمايت خدا کم نعمتيه؟
يه لحظه چشمات رو ببند و تصور کن يه روز سخت و پر از غصه رو با هزار مشکل بزرگ به شب رسوندي و حالا با يه ذهن مشغول و يه فکر نگران با يه عالمه دل شوره و اضطراب و ترس سر روي بالش گذاشتي تا شايد با چند ساعت خواب از فکر غصه هاي امروز و نگراني هاي فردا که تو رو يه لحظه رهات نکرده چند ساعتي دور بشي.
هزار بار توي رختخواب اين پهلو اون پهلو ميشي، در حسرت يه خواب راحت و يه آرامش کوتاه، اما دريغ که به چشمات نمياد هيچ، سر درد هم اضافه ميشه به خودت مياي ميبيني صبح شده اما چيزي از خيال و غصه هات کم نشده.
خودمونيم چند بار به خاطر اون شبايي که راحت سر رو بالش گذاشتيم و شيريني دلچسب خواب مهمون چشمامون بود خدا رو شکر کرديم؟ اصلا به نعمت بودنش فکر کرده بوديم همين نعمت ارزشمند فراموش شده که اگه فقط چند شب ازش محروم بشيم مي تونه يه دنيا کلافمون کنه.
يادم نميره اون روز غم انگيز توي بيمارستان. اون خانم جواني که درانتظار اتاق عمل بود، خانمي که به خاطر سرطان تا چند ساعت ديگه از نعمت داشتن زبان محروم مي شد فکر اينکه تو اون لحظات چي بهش مي گذشتو تصور زندگي بدون نعمت تکلم براي کسي که يه عمر از اون نعمت برخوردار بوده منو متاثر کرد. با خودم فکر کردم تو اون لحظه هاي آخر با علم به اينکه ديگه فرصتي براي حرف زدن نداشت چه کلامي رو براي صحبت با کودکش،با عزيزترين نزديکانش انتخاب کرده بود.
آه،چرا ما همه ي اين نعمتهاي بزرگ رو از ياد برديم؟فقط به اين دليل که بهشون عادت کرديم؟ اما مگه عادت کردن دليل موجهي براي نديدن نعمتها و فراموش کردن خوشبختي هاست؟ همين ما که اگه خدايي نکرده يک روز از داشتن يکي از همين نعمتها محروم بشيم اون وقت لب به شکوه وا ميکنيم که اين حق من نبود، مگه اون روزهايي که اون نعمتها رو داشتيم به خاطرش خدا رو شکر کرديم؟؟
چه زيباست که اين جمله رو به خاطر بسپاريم و در عمل به آن وفادار بمانيم که: هميشه نعمت هايي رو که دارا هستيد بشماريد نه محروميتها و گرفتاريهاي خود را.
يادمون باشه خيلي وقتها خوشبختي تو امن و امان همين لحظه هاست که توي ، زندگي تو مثل يه عادت روي ارزش هاي بي اندازش غبار فراموشي نشسته.
گاهي براي درک خوشبختي تنها کاري که بايد بکنيم اندکي تامل و يه غبار روبي ساده از چشمهايي است که به رسم عادت، به سرعت و به سادگي از نعمتهاي شگفت آور روزمره گذشته.
حالا دوست خوبم تويي که تا اين جا مطلب رو خوندي و درک کردي، اگه دلت گرفته، قدر غصه هات رو بدون، حتي به خاطرشون خدا رو شکر کن
يادت باشه، درک عظمت با شکوه خوشبختي فقط کنار لمس دقيق غصه ها امکان داره.